منوجون شهر خودم شهر بهار وبلبلن
منوجون شهر خودم شهر بهار دلبرم
دوستون گوش بکنی شعرون مون
مو نه غریبم نه بی نوا فقط دلم بی تویی وا
قصه شهر مون قصه درد مردمن قصه درد تموم پیر مردونن
قصه فصل موگون بی برن قصه زخم تگرگ وکنگرن
گر چه شعر ون مون شعر نهن
گوشه ای ای درو رنج مردمن
ای کلاتی ای کباهی خان ودور اندیش بگه
هر یکی به یه غمی نوا زنند اخ که گذشت
چه سالونه پر نعمتی گاوون ولرن تو جنگلن
بهار زیاد بخدا دل مردم ما همه خوشه
غذای مردمون دهات ما روغن خوشه
روزن یوری تو بعضی خونون چنگاله وبعضی ترکه
اگوهشون جلالاوا چه زیاد یهته ومری کل خو برد
دلمون تنگن ای ا زمونون چه بگوم قصه دلتنگی مردموم
الاغرض دیگه تموم بودن آ صفا وصمیمیت چه بگویم دنیا دیگه
رسمی همیه
راستی یادم رو یادی بکنم ای آپیر چنگیمون
ای جویم تا کن کنیز احمد پتو چالا کن کنیز احمد
گذشت دیگه نه کنیز احمدی هستن ونه چنگ
حالا پیدا بودن مشتی زرنگ
یکشون ساز ازنه یکیشون ارگ ازنن
یکشون بودن غلوم سین نظری چه بگویم که خوشن ساز به زنن
چنگ بزنن
رحمانی کنن ولی وی همدیگه جنگ نکن
مو سعیدم نه شاعرم نه شعر گو بی سوادی ای دیار مردم
سخت کوش یاد آ دوستون سفر کرده بخیر
مونم دهاتی نه کلاتیم هر چه شما ون بگوین ای چیل وکش چیل دهنو محداباد حسین ابادم دوست دار همتون
کوچکتوم نوکرتون خدا نگهدار همتون دوستتون دارم
خدا حافظ عزیزون
۱ نظر:
سلام خسته نبهى دلاله!پيش مو هم يه سر بيا بد نهه...
ارسال یک نظر